Anthony Doerr wrote the Pulitzer Prize-winning novel “All the Light We Cannot See.” He was a student at a Montessori school outside of Cleveland, Ohio. The great book is adapted now as a popular serie streaming on Netflix in several languages.

In an interview, the author mentions:
"Of all the skills nine years of Montessori education gave me—critical thinking skills, social skills, kickball skills—the most lasting has been a sense of my place in deep geologic time... You’re six or seven years old and you’re being asked to measure the brief, warm, intensely complicated fingersnap of your life against the absolutely incomprehensible vastness of time. The sense of luck that made me feel—to be here at all!—has never left me. It permeates my writing, my attitudes toward natural resources, and my relationship with my sons... We all share this one big clump of iron and magnesium and nickel whirling around the sun and it is the one thing we will bequeath to our children. So why not be as deeply curious about it as we can? Why not try to understand what is happening to it in the pitifully brief time we’re here? Looking back, I believe Montessori was one of the strongest influences in my life nudging me toward this kind of curiosity."

I do not believe there is a method better than Montessori for making children sensitive to the beauties of the world and awakening their curiosity regarding the secrets of life.

— Gabriel García Márquez, Living to Tell the Tale

Ο Gabriel García Márquez κέρδισε  το  βραβείο Νόμπελ  λογοτεχνίας . Τα πιο διάσημα μυθιστόρηματα του, είναι «τα Εκατό χρόνια μοναξιάς» και «η αγάπη στα χρόνια της χολέρας».

Ως παιδί, ο Γκαρθία φοίτησε σε μοντεσσοριανό σχολείο . Στην αυτοβιογραφία του, Living to Tell the Tale, μιλά με τιμητικά λόγια για την εποχή που ήταν μαθητής

«Στην Cataca [η πατρίδα του Γκαρθία] είχαν ανοίξει ένα σχολείο Μοντεσσόρι... Ήταν υπέροχο να το παρακολουθείς τότε — το να σπουδάζεις ήταν σαν να παίζεις».

Μέσα στο βιβλίο, ο Μαρκές γράφει ότι πριν πάει στο Μοντεσσοριανό σχολείο είχε δυσκολευτεί στην αναγνωση.  Αλλά ο νέος δάσκαλος στο μοντεσσοριανό σχολείο δίδασκε τη γλώσσα διαφορετικά (χρησιμοποιώντας την φωνητική αποκωδικοποίηση), και έτσι τα πράγματα γρήγορα άλλαξαν προς το καλύτερο: «Μου πήρε πολύ χρόνο για να μάθω να διαβάζω. Δεν μου φαινόταν λογικό το γράμμα «μ» να λέγεται «μι»... Μου ήταν αδύνατο να διαβάσω έτσι.

Τελικά, όταν πήγα στο μποντεσσοριανό σχολείο, ο δάσκαλος δεν μου έμαθε τα ονόματα αλλά τους ήχους των συμφώνων. Μπόρεσα λοιπόν να διαβάσω το πρώτο βιβλίο που βρήκα σε ένα σκονισμένο σεντούκι... Ήταν ακόμα ημιτελές αλλά με απορρόφησε με πολύ έντονο τρόπο. Ο Μαρκές μιλάει με αγάπη για τα νιάτα του γενικά, όπως αναφέρει σε συνέντευξή του: "Δεν υπάρχει γραμμή σε κανένα από τα βιβλία μου που να μην έχει την αρχή της στην παιδική μου ηλικία. Κατά τα πρώτα οκτώ χρόνια της ζωής μου, έζησα τις εμπειρίες που αργότερα έφτιαξα τις ποιητικές και λογοτεχνικές μου δημιουργίες... Θα έλεγα ότι όλη μου η δουλειά έχει τις ρίζες της στα πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας».

«Η πρώιμη εκπαίδευση και η εμπειρία κάποιου ως παιδί μπορεί να έχει βαθύ αντίκτυπο στο μέλλον του και στην ενήλική ζωή του», υποστηρίζει ο Μαρκές .

 Δεν θα έχει κάθε παιδί την τύχη να λάβει μοντεσσοριανή εκπαίδευση, αλλά ευτυχώς για χιλιάδες και χιλιάδες αγόρια και κορίτσια όπως ο νεαρός Μαρκες , η εκπαίδευση στη Μοντεσσόρι προσφέρει ένα περιβάλλον φροντίδας και προετοιμασίας  για να βοηθήσει τους μαθητές να πετύχουν  στην ενήλικη ζωή τους .

Ο Μαρκες γράφει με  τον ποιητικό του λόγο  για την μοντεσσοριανή παιδαγωγική:  « είναι η εκπαίδευση που κάνει τα παιδιά ευαίσθητα στις ομορφιές του κόσμου και ξυπνά την περιέργειά τους για τα μυστικά της ζωής».