Η σύγχρονη επιστήμη του εγκεφάλου επιβεβαιώνει αυτό που η Μοντεσσόρι είχε διαισθανθεί πριν από περισσότερο από έναν αιώνα: Η γνωστική και η κινητική ανάπτυξη είναι άμεσα συνδεδεμένες και δεν μπορούν να υπάρξουν η μία χωρίς την άλλη!
Προμετωπιαίος φλοιός στον άνθρωπο είναι κάτι σαν το «κέντρο ελέγχου» του εγκεφάλου, εκεί δηλαδή όπου οργανώνουμε, σχεδιάζουμε και ελέγχουμε τις παρορμήσεις μας. Στα παιδιά αυτό το μέρος του εγκεφάλου ακόμα αναπτύσσεται. Όταν λοιπόν κάνουν δραστηριότητες της καθημερινής ζωής όπως να κουμπώνουν, να μεταφέρουν, να σκουπίζουν, στην ουσία δυναμώνουν αυτά τα νευρωνικά «μονοπάτια» του εγκεφάλου που βοηθούν στον αυτοέλεγχο και τη συγκέντρωση.
Κάθε φορά που το παιδί ολοκληρώνει μια μικρή εργασία, όπως να ρίξει νερό χωρίς να το χύσει, ο εγκέφαλός του απελευθερώνει ντοπαμίνη , η χημική ουσία της χαράς και της ικανοποίησης. Έτσι ενισχύεται το κίνητρό του και θέλει να προσπαθήσει ξανά.
Όταν το παιδί έχει μια αστοχία «π.χ. χύσει λίγο νερό» ένα μέρος του εγκεφάλου του ενεργοποιείται και το βοηθά να καταλάβει τι πήγε στραβά και πώς να το διορθώσει. Έτσι μαθαίνει να επιμένει, να διορθώνεται και να ελέγχει καλύτερα την κίνησή του την επόμενη φορά.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η νευροεπιστήμη εκφράζει αυτό που οι Μοντεσσοριανοί παιδαγωγοί παρατηρούν καθημερινά: η συγκέντρωση δεν διδάσκεται , καλλιεργείται.
